National Geographic | Werner Stauder Publications

Per toeval ontdekte ik, dat ook National Geographic Indonesia uitgebreid aandacht heeft besteed aan mijn artikel over het levensverhaal van Mijem Sarwi, de grootmoeder van mijn vrouw Elly, die in 1919 als zesjarig kind samen met haar moeder vanuit Nederlands-Indië naar Suriname werd verscheept om daar op de plantage "Alliance" te werken.

Durch Zufall habe ich herausgefunden, daß National Geographic Indonesia auch meinem Artikel über die Lebensgeschichte von Mijem Sarwi, der Großmutter meiner Frau Elly, die 1919 als sechsjähriges Kind mit ihrer Mutter aus Niederländisch-Indien nach Surinam verschifft wurde, um dort auf der Plantage „Alliance“ zu arbeiten, große Aufmerksamkeit geschenkt hat.

National Geographic Indonesia

Sabtu, 17 juni 2023

"Perjalanan Bocah Sunda ke Suriname dalam Catatan Sejarah Kolonial"

https://nationalgeographic.grid.id/read/133813354/perjalanan-bocah-sunda-ke-suriname-dalam-catatan-sejarah-kolonial?page=2

Reaksi saya terhadap paragraf terakhir: dari kontrak kerjanya dengan kode kontraknya sendiri sangat jelas bahwa Sarwi memang dipekerjakan oleh pemerintah kolonial di bawah administrator Shields di perkebunan Aliansi.

Maak jouw eigen website met JouwWeb

National Geographic Indonesia

06.2023

https://nationalgeographic.grid.id/

Nederlandse vertaling:

De reis van een Soendanees kind naar Suriname in koloniale historische archieven

Galih Pranata - zaterdag, 17 juni 2023

Nationalgeographic.co.id - Na de afschaffing van de slavernij in 1863 was er een tekort aan arbeidskrachten op plantages, vooral op de ondernemingen (plantages) in de Nederlandse koloniën.

Koloniale historische documenten vermelden ook dat de gevolgen van de afschaffing van de slavernij zich ook voordeden in de relatie tussen twee Nederlandse koloniën: Indonesië en Suriname.

Ongeveer 18.864 km is de afstand die Indonesië van Suriname scheidt, bijna de helft van de aardomvang. Er was veel heimwee naar het land van herkomst onder de Javaanse gemeenschap die in Suriname woont.

Het begon allemaal met de opkomst van ronselaars of scalpers in Nederlands-Indië die op zoek waren naar arbeidskrachten, om tegen lage lonen in Suriname tewerk gesteld te worden.

"Van 1890 tot 1939 werden in totaal 32.956 mensen vanuit Nederlands-Indië naar Suriname vervoerd", schreef Werner Stauder op Historiek in een artikel getiteld "Een zesjarige contractarbeidster in Suriname", gepubliceerd op 6 oktober 2022.

Het schip vervoerde 32.956 mensen, bestaande uit 19.088 mannen, 12.408 vrouwen en 1.460 kinderen. Een van die kinderen was Mijem Sarwi. Mijem Sarwi was een Soendanese die toen nog maar pas zes jaar oud was.

Mijem Sarwi werd op 17 oktober 1913 geboren in desa Tjimenjan, district Oedjoengboeroeng, afdeling Bandoeng, gewest Preanger op West-Java in Nederlands-Indië. Zij vertrok in 1919 vanuit de haven van Semarang.

Toen zij samen met haar moeder Nji Sari naar Suriname werd vervoerd, was zij zes jaar oud. Men zou kunnen zeggen dat ze het slachtoffer waren van een door de koloniale autoriteiten opgezette mensenhandel, die in feite niets anders was dan een voortzetting van de slavernij in een nieuw jasje: contractarbeid.

Sarmoedjie schreef een boek getiteld "Mengintip", de geschiedenis en strijd van voormalige Indonesische arbeiders (TKI) uit Indonesië in Suriname, gepubliceerd in 2006, waarin de vroege geschiedenis van de migratie van Javaanse mensen naar Suriname wordt uitgelegd.

Omdat de ronselaars 80 gulden per persoon verdienden hadden ze er alle belang bij om zoveel mogelijk werkkrachten te ronselen, waardoor ze voor geen enkel middel terugdeinsden en ook niet schroomden om ontoelaatbare methodes te hanteren.

Zij (de contractarbeiders) werden misleid door de ronselaars, want er werd hen 60 cent per dag beloofd of twee keer zoveel als ze verdienden op de Nederlands-Indische plantages.

In werkelijkheid verdienen contractarbeiders in Suriname slechts 40 cent per dag voor mannen en 30 cent per dag voor vrouwen.

Eerder in deze kwestie werd Javaanse contractarbeiders in Suriname beloofd dat ze terug konden keren naar Java, maar in werkelijkheid maakte de bureaucratie het moeilijk voor hen om naar huis terug te keren.

Alles wat hen werd wijsgemaakt was nep: "Toen ze aankwamen en het werkcontract uitvoerden, was alles anders dan ze zich hadden voorgesteld," concludeerde Sarmoedjie.

Vele inheemse gezinnen zijn door deze misleidende en propagandistische manier van doen uit elkaar gehaald en zijn daardoor familieleden kwijtgeraakt, aangezien velen van degenen die naar Suriname vertrokken niet in staat waren om terug te keren, of pas na zeer lange tijd.

Na registratie moesten Mijem en haar moeder enkele dagen in Semarang hun vertrek afwachten in een smerig depot met slechte sanitaire voorzieningen. Na zo lang te hebben gewacht, waren Mijem en haar moeder aan de beurt om te vertrekken.

Op woensdag 5 november 1919 vertrokken zij uit Semarang met het monsternummer 607 samen met 631 andere Javanen op het stoomschip 'Madioen' dat naar verwachting 47 dagen later in Suriname zou aankomen.

Het 6.800 ton metende stoomschip 'Madioen' onder commando van kapitein Ruhaak arriveerde een paar dagen later dan verwacht. Het kwam op maandagavond 22 december 1919 aan in Paramaribo, Suriname.

Door middel van rapporten die in koloniale historische archieven werden aangehaald, werd gesteld dat de vertraging optrad omdat het schip problemen had ondervonden tijdens het passeren van Kaap de Goede Hoop.

Volgens de koloniale verslagen was één van de vier schroefbladen afgebroken omdat het onder water op een onbekend voorwerp stootte. "Het verminderde de snelheid van het schip van 11 mijl naar 8 mijl per uur," voegde Werner eraan toe.

Toen ze een paar mijl voor Paramarimbo aankwamen, werd Mijem Sarwi samen met de andere Javanen opgehaald door het koloniale stoomschip Koningin Wilhelmina om vertraging door overslag te voorkomen en werden in de namiddag te Paramaribo aan wal gebracht.

Tegen maandagavond was de hele groep aangekomen in Paramaribo. Het arbeidscontract werd meteen van kracht zodra ze in Paramaribo aankwamen.

"Daarom werden Mijem Sarwi en haar moeder onmiddellijk vanuit de stad naar de suikerplantage Alliance gebracht om daar voor een hongerloon te zwoegen onder zeer slechte werkomstandigheden", vervolgde hij.

De koloniale geschiedenis onthult ook dat Nji Sari mogelijk tijdens haar verblijf in Suriname een zekere Matkassam ontmoette, van wie Werner Stauder denkt dat hij Mijem Sarwi's stiefvader was. Matkassam was afkomstig van Oost-Java, dus het is onwaarschijnlijk dat ze al getrouwd waren voordat ze naar Suriname vertrokken.

Werner biedt ook een kritische historiografie betreffende oma Mijem Sarwi, de grootmoeder van de vrouw van de auteur Werner Stauder - dat haar moeder Nji Sari waarschijnlijk Matkassam heeft ontmoet op de plantage.

Er wordt door sommigen gedacht dat Sarwi zelf niet hoefde te werken en zij gaan ervan uit dat koloniale historische verslagen slechts stellen dat zij haar moeder vergezelde totdat zij opgroeide en daar veel kinderen baarde. Waaronder de vrouw van Werner Stauder, de kleindochter van Mijem Sarwi.

Mijn reactie op de laatste alinea: uit haar arbeidscontract met eigen contractcode blijkt overduidelijk, dat Sarwi wel degelijk in dienst van het koloniaal gouvernement onder de beheerder Shields op de plantage Alliance te werk gesteld werd.